یه احساسی به تو دارم

                 شبیه عشق و دلبستن

                 تو هم مثل منی اما

                 یکم عاشق تری از من   

                      یه احساسی به تو دارم شبیه شوق و بیخوابی

                                       تو چشات طرح خورشیده تو این شبای مردابی

                               

       بازم بارون زده نم نم

          دارم عاشق میشم کم کم

             بذار دستاتو تو دستام

                عزیز هر دم عزیز هر دم     

              

          تو مغروری نمیزاری بفهمم

                    که احساست به من تغییر کرده

           دلت از اخرین باری که دیدم

                    توی آغوش سردم گیر کرده

                  

                       گریه کردم اشک بر داغ دلم مرحم نشد

                        ناله کردم ذره ای از درد هایم کم نشد

                        در گلستان بوی گل بسیار بوییدم ولی

                        از هزاران گل گلی همچون شما پیدا نشد      

        زندگی دفتری از خاطره هاست

      یک نفر در دل شب یک نفر در دل خاک

      یک نفر همدم خوشبختی هاست

      یک نفر همسفر سختی هاست

      چشم تا باز کنیم عمرمان میگذرد

      ما همه همسفر و رهگذریم

      آنچه باقیست فقط خوبیهاست

          شاید آن روز که سهراب نوشت:

          تا شقایق هست زندگی باید کرد

          خبری از دل پر درد گل یاس نداشت

          باید اینطور نوشت هر گلی هم باشی

          چه شقایق چه گل پیچک و یاس

          تا نیاید مهدی

          زندگی اجباریست باید زیست...

                             اینو ببین یاد بگیر به این میگن معرفت تو رفاقت

             شنیدی همه عاشق میشن مثل انگشتا؟؟؟

                     حالا ببین باور کن

        هرکس به طریقی دل ما میشکند

            بیگانه جدا دوست جدا میشکند

   بیگانه اگر میشکند حرفی نیست

           از دوست بپرسید که چرا میشکند

                                      گفتم فراموشت کنم شاید بری از خاطرم   

                                شاید نداره بعد از این باید فراموشت کنم

             در خلوت من نگاه سبزت جاریست

            این قسمت بی تو بودنم اجباریست

            افسوس نیشود کنارت باشم

            بی تو هر ثانیه من اجباریست

                         نگاه کن غم درون دیده ام چگونه قطره قطره آب میشود

                         چگونه سایه ی سرکشم اسیر دست افتاب میشود

                         نگاه کن تمام هستی ام خراب میشود

                         شراره ای مرا به کام میکشد به اوج میبرد

                         نگاه کن تمام آسمان من پر از شهاب میشود

                                   خاک پایت بوسه گاهم بود و بس           

                                    بر سر راهت نگاهم بود و بس

                                    ای نگاهت تکیه گاه خستگی

                                    عشق تو تنها گناهم بود و بس

              اگر یادمان بود و باران گرفت دعایی به حال بیابان کنیم

              اگر یادمان بود و باران گرفت نگاهی به احساس گلها کنیم

        تا که بودیم نبودیم از کسی

        کشت مارا غم بی هم نفسی

        تا که رفتیم همه یار شدند

       خفته ایم و همه بیدار شدند

       قدر آیینه بدانیم چو هست

      نه در آن وقت که افتاد و شکست

                گرچه از دوری این فاصله ها مایوسم

                 از همین فاصله دور تورا میبوسم

              قصه از آنجا شرع شد که .....خیلی عصبانی بود گفت اگه دوسم داری ثابت کن 

              گفتم چجوری؟گفت رگتو بزن گفتم مرگو زندگی ست خداست گفت :پس دوسم

              نداری .تیغو برداشتم رگمو زدم وقتی داشتم تو آغوش گرمش جون میدادم زی لب

              گفت: .......

              اگه دوسم داشتی تنهام نمیذاشتی

     بر لب دریای حسرت

     خانه ای دارم قدیمی

      از تمام دار دنیا

     دوستی دارم صمیمی

    گاهگاهی یادی از ما میکند

    با مرامش شرمسارم میکند

             میروم با رفتن شاد باش

             از عذاب دیدنم آزاد باش

             گرچه تو تنهاتر از ما میشوی

             آرزو دارم ولی عاشق شوی

             آرزو دارم بفهمی درد را

             تلخی این برخورد های سرد را

   شبی از پشت یک تنهایی غمناک بارانی

      تو را با لهجه گلهای نیلوفر صدا کردم

         تمام شب برای با طراوت ماندن 

              باغ قشنگ آرزو هایت   

                  دعا کردم ....